Długa przerwa…
Dla mnie bardzo długa…
Chciałabym tak pisać, pisać, pisać…
Ale.
Jakoś przeszkadza mi tornado codzienności, które wciąga i nie daje chwili wytchnienia, tylko kręci mną i kręci, i wiruje wciąż i ciągle, i bez ustanku…
Czy ktoś wie, gdzie jest przycisk z upragnionym napisem „pauza”?
Nie wymagam „stop”… wystarczy „pauza”…
I w tym wszystkim ciągle jeszcze czegoś brakuje, ciągle coś dzieje się nie po mojej myśli…
Ktoś rzuca tę kłodę pod nogi, a ja muszę nad nią przeskakiwać… uważać, żeby się nie potknąć, nie upaść…
I tak dzień za dniem…
Pogoń za zwyczajnością…
Z małym kręceniem nosem… 😉
I wszystko dla takich chwil, jak ta wieczorem, kiedy malutka dłoń przyciąga mnie za szyję, wskazuje poduszkę obok siebie i tuli się z pełnym oddaniem… albo ta rano, gdy oczka jeszcze zamknięte, a malutkie usta sennym głosem mówią „Mamuś…ekutem…badzo…” (tzn. Mamuś.. kocham Cię…bardzo…)…
Tego nie oddam za żadne skarby świata…
zamyślenie…
10 Wrz
This entry was published on 10/09/2013 at 15:04 and is filed under Uncategorized.
Bookmark the permalink.
Follow any comments here with the RSS feed for this post.
potargane rzęsy 
katie.mamaka weź Ty sie ogarnij! Przestań kręcić nosem, jak to określiłaś, i więcej optymizmu i szczęścia przekazuj poprzez swój blog! Ciągle pesymistycznie i pochmurnie u Ciebie a przecież jesteś wesołą babką!!!
Hmm, droga Lidziu…
Przez ostatnią godzinę zastanawiałam się, co odpowiedzieć na twój komentarz…
Otóż.
Fajnie wiedzieć, że jestem wesołą babką. 😀
Ogarnąć się ogarniam nieustannie, staram się, zaiste pędzący bieg zdarzeń jakoś nie pozwala mi się zanadto rozczulać nad sobą, tylko trochę.
Staram się uchwycić ulotne, niekoniecznie kolorowe myśli, żeby o nich najzwyczajniej w świecie pamiętać.
A ostatnią rzeczą, jaka siedziała mi w głowie, gdy pisałam powyższe słowa, były czarne chmury i szeroko pojęty pesymizm.
Małe zadumanie i rozpłynięcie się nad moim własnym Macierzyństwem, ot to, o czym myślałam…
Znów się tłumaczę – taka już jestem. Jak mnie co ubodzie, zaboli, poczuję się tragicznie wręcz niezrozumiana, to tak mam…
!!! Korekta: na Twój komentarz. [Obarczam winą telefon]
P.S. A taka byłam dumna z szeregu metafor, stworzonych na poczekaniu…
Ech.